پس از دو سال ایرج میرزا به منزل اسماعیل زاده آمد و استاد- شاگرد کوچکش را به وی معرفی کرد.ایرج میرزا که مردی با ذوق بود استعداد او را دریافت و وی را تشویق کرد. حسین یاحقی-شانزده سال بیش نداشت که نوای کمانچه اش شنیدنی بود و کلاس مشق برپا میکرد!! افزون بر این ساز به آموختن سازهای سه تار و ویلن پرداخت به گونه ای که ویلن ساز تخصصی وی شد.او در این ساز سبکی تازه برای موسیقی ایران به ارمغان آورد. او در هنرستان< هنرهای زیبا >نیز به آموزش ویلن پرداخت اما هرگز کمانچه را کنار نگذاشت.

در این هنگام با استاد صبا دوستی پیدا کردو صبا اورا تشویق کرد که نت بیاموزدو خود آموزش وی را بر دوش گرفت.این کار در پیشرفت یاحقی تاثیر فراوان داشت.

استاد حسین یاحقی بیش از پانصد آهنگ و پیش درآمد و رنگ و ترانه ساخته که از بهترین آثار هنر موسیقی کلاسیک ایران بشمار میرود.(برق غم)-(جوانی)-(بی خبر)و (گل مستان) برخی از ساخته های ایشان است.

یاحقی همه ی زندگی اش را با موسیقی گذراند.وی مردی فروتن و خوشرو و به دور از خودپسندی بود.او چون پدری مهربان زندگی اش را صرف تربیت شاگردانش نمود تا فرهنگ صوتی ایران زمین آسیب پذیر نواهای بیگانه نشود.

از شاگردان ممتاز وی<پرویز یاحقی>بود که خواهرزاده اش بود و در موسیقی ذوقی سرشار داشت.او ویلن را به سبک دایی اش شیرین و ممتاز می نواخت.

استاد حسین یاحقی- پس از عمری تلاش و خدمت به موسیقی-در ششم آبان ماه ۱۳۴۷چشم از جهان فرو بست.اما طنین روح نواز و نواهای ماندگارش هیچگاه از صفحه روزگار پاک نخواهد شد.پرویز یاحقی (صدیقی پارسی) خواهرزاده او بود که به احترام او با نام یاحقی به فعالیت هنری می‌پرداخت.